Mezinárodní boj o šrot se přiostřuje. Tato země se může stát její největší obětí.* 

Międzynarodowa walka o złom zaognia się. Ten kraj może stać się największą jej ofiarą.* 

Mezinárodní boj o šrot se přiostřuje. Tato země se může stát její největší obětí.

Komplex Tosyali postavený v Alžírsku je v současnosti největším světovým výrobcem oceli využívající technologii DRI.

• Piotr Myszor Piotr Myszor
• Přidáno: 14. 5. 2024 18:03
• Aktualizace: 14. 5. 2024 18:04

Tlak na snižování uhlíkové stopy oceli se stává důvodem mezinárodního „boje o šrot“. Turecko horečně hledá nové cesty pro svůj ocelářský průmysl.

• Turecko ročně nakupuje přibližně 25 milionů tun šrotu, především z Evropské unie (cca 11 milionů tun), Spojených států, Velké Británie a Ruska. Je to vážná závislost.
• Ercumernt Unal, šéf koncernu Cag Celik, uvedl, že turecké firmy by se měly zamyslet nad budováním výrobních kapacit pomocí technologie DRI (tzv. přímá redukce pomocí plynu nebo vodíku).
• Tosyali Holding má zařízení DRI v Alžírsku s kapacitou až 2,5 milionu tun železa ročně, ale chce je rozšířit na 5 milionů tun. Další instalace budou postaveny v Saúdské Arábii.

V poslední době všechny ocelářské společnosti v Evropské unii zahájily nebo ohlásily výstavbu nových elektrických pecí a postupné opouštění výroby s použitím koksu. To vyvolává stále větší obavy o budoucí dostupnost šrotu a stále hlasitější volání po zastavení vývozu tohoto materiálu (protože se již dávno ví, že nejde o odpad) mimo Evropskou unii.

Tato informace je znepokojivá zejména pro Turecko, které staví svou metalurgii na elektrických pecích a je tak největším světovým dovozcem šrotu. Podle Boston Consulting (BCG) země ročně nakupuje asi 25 milionů tun šrotu, především z Evropské unie, Spojených států, Spojeného království a Ruska.

Podle BCG se v roce 2030 vývoz šrotu z EU sníží o 23 %, ale navzdory tomu se očekává, že do Turecka dorazí přibližně 10 milionů tun šrotu z EU. Dovoz z Velké Británie pak bude činit přibližně 2 miliony tun a z USA a Ruska po 1-2 milionech tun. Očekává se, že případná omezení vývozu šrotu z Evropské unie nejvíce postihnou Turecko.

Dvě ze tří tun šrotu vyváženého mimo EU putují do Turecka

V roce 2022 poslala Evropská unie na export 17,8 milionu tun šrotu, z toho 10,7 milionu tun šlo do Turecka.

Sotva každá třetí tuna šrotu vyvezená zeměmi EU se nedostane do Turecka. V roce 2023 se vývoz šrotu z EU zvýšil o 7 % na 18,5 milionů tun. Turecko obdrželo téměř stejné množství jako v předchozím roce, tedy 10,59 milionu tun, ale o 64 %. vývoz do Indie vzrostl a dosáhl 2,24 mil. tun. O 19 % vývoz do Egypta vzrostl a dosáhl 1,66 mil. tun. Jak je vidět, Turecko je zemí, která náš trh „čistí“ od šrotu v největší míře.

Omezení vyhlášená EU a Velkou Británií, stejně jako plánované zvýšení poptávky po šrotu na místních trzích, představují jasnou hrozbu pro turecký ocelářský průmysl.

Turecko vidí snížení závislosti na šrotu v bezprostřední redukci

Turecké společnosti chtějí této hrozbě uniknout výrobou primární oceli ze železné rudy pomocí přímé redukce DRI. To vyžaduje mimo jiné obrovské množství zelené energie pro výrobu zeleného vodíku v elektrolýzních zařízeních, ale Turecko má potenciál silně rozvíjet solární energii.

Tento potenciál je však třeba rozvíjet prostřednictvím většího počtu nových instalací. Ercumernt Unal, šéf koncernu Cag Celik, uvedl, že v zájmu snížení závislosti na šrotu by turecké firmy měly přemýšlet o vybudování kapacity ve výrobě DRI.

Tosyali Holding na to nemyslí jen tak. Společnost očekává, že do roku 2050 se bude touto metodou vyrábět 22 % oceli ve světě, přičemž 40 % se bude vyrábět v elektrických pecích. ocel. Na Turecko ale firma v tomto ohledu zatím nespoléhá.

Tosyali Holding nedávno dokončil výstavbu svého druhého zařízení DRI v Alžírsku a třetí je již naplánováno.

„Veškeré investice, které dnes v souvislosti s ekologickým přechodem uděláme, budou ekonomičtější než obchodní omezení, kterým budeme čelit zítra,“ řekl Fuat Tosyali, generální ředitel společnosti Tosyali Holding.

Turecké DRI zatím využívá zemní plyn, ale může rychle přejít na vodík

Komplex vybudovaný v Alžírsku je v současnosti největším světovým výrobcem oceli využívající technologii DRI. Jeho výrobní kapacita je 2,5 milionu tun železa ročně, ale cílová kapacita, které má závod dosáhnout, je 5 milionů tun.

Zařízení společnosti Tosyali zatím využívají zemní plyn, ale technologie Midrex umožňuje rychlý přechod na vodík, samozřejmě za předpokladu, že je k dispozici dostatečné množství cenově dostupného zeleného vodíku.

Alžírsko není jediným místem, kde Tosyali plánuje instalace DRI. Letos v lednu společnost podepsala prohlášení o záměru s Národním střediskem průmyslového rozvoje NIDC v Saúdské Arábii.

Dohoda se týká výstavby hutního komplexu v této zemi s výrobní kapacitou až 4 miliony tun plechů válcovaných za tepla a 1,6 milionu tun plechů válcovaných za studena ročně. Má zahrnovat mimo jiné: dvě zařízení Flexi DRI s kapacitou 2,7 milionu tun. Mají začít používat zemní plyn a poté zcela přejít na vodík.

---

Międzynarodowa walka o złom zaognia się. Ten kraj może stać się największą jej ofiarą.

Zbudowany w Algierii kompleks koncernu Tosyali jest w tej chwili największym na świecie producentem stali w technologii DRI.

• Piotr Myszor
• Dodano: 14-05-2024 18:03
• Aktualizacja: 14-05-2024 18:04

Presja na ograniczanie śladu węglowego stali staje się powodem międzynarodowej „walki o złom“. Turcja gorączkowo szuka dla swojego hutnictwa nowych dróg.

• Turcja kupuje rocznie około 25 mln ton złomu, głównie w Unii Europejskiej (ok. 11 mln ton), Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Rosji. To poważne uzależnienie.
• Ercumernt Unal, szef koncernu Cag Celik, stwierdził, że tureckie firmy powinny myśleć o budowaniu mocy produkcyjnych w technologii DRI (tzw. bezpośrednia redukcja z wykorzystaniem gazu lub wodoru).
• Tosyali Holding ma w Algierii instalacje DRI o mocach do 2,5 mln ton żelaza rocznie, ale chce je powiększyć do 5 mln ton. Kolejne instalacje powstaną w Arabii Saudyjskiej.

Ostatnio wszystkie koncerny hutnicze w Unii Europejskiej rozpoczynają lub zapowiadają budowę nowych pieców elektrycznych i stopniowe odchodzenie od produkcji z wykorzystaniem koksu. Powoduje to coraz większe obawy o przyszłą dostępność złomu i coraz głośniejsze nawoływania do wstrzymania eksportu tego materiału (bo od dawna wiadomo, że nie odpadu) poza granice Unii Europejskiej.

To informacje szczególnie niepokojące dla Turcji, która swoje hutnictwo oparła na piecach elektrycznych, a co za tym idzie jest największym globalnym importerem złomu. Według Boston Consulting (BCG) kraj ten kupuje rocznie około 25 mln ton złomu, głównie w Unii Europejskiej, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Rosji.

Według BCG w roku 2030 unijny eksport złomu zostanie zmniejszony o 23 proc., ale mimo to do Turcji ma trafiać ok. 10 mln ton unijnego złomu. Import z Wielkiej Brytanii ma wówczas wynosić ok. 2 mln ton, a z USA i Rosji po 1-2 mln ton. Turcja ma najmocniej odczuć potencjalne ograniczenia eksportu złomu z Unii Europejskiej.

Dwie z trzech ton złomu eksportowanego poza UE trafia do Turcji

W 2022 roku Unia Europejska wysłała na eksport 17,8 mln ton złomu, z czego 10,7 mln ton trafiło do Turcji. Ledwie co trzecia tona eksportowanego przez unijne kraje złomu nie trafia do Turcji.

W roku 2023 unijny eksport złomu wzrósł o 7 proc., do 18,5 mln ton. Do Turcji trafiło niemal tyle samo co rok wcześniej, bo 10,59 mln ton, ale o 64 proc. wzrósł eksport do Indii, który doszedł do 2,24 mln ton. O 19 proc. wzrósł eksport do Egiptu, gdzie trafiło 1,66 mln ton. Jak zatem widać, Turcja jest krajem w największym stopniu „czyszczącym” nasz rynek ze złomu.

Zapowiedziane przez UE i Wielką Brytanię ograniczenia, a także planowany wzrost popytu na złom na lokalnych rynkach są dla tureckiego hutnictwa wyraźnym zagrożeniem.

Zmniejszenie zależności od złomu Turcja widzi w bezpośredniej redukcji

Tureckie firmy chcą uciec przed tym zagrożeniem w produkcję stali pierwotnej, z rudy żelaza, przy wykorzystaniu bezpośredniej redukcji DRI. Wymaga to m.in. ogromnych ilości zielonej energii na produkcję zielonego wodoru w instalacjach elektrolizy, ale Turcja ma potencjał do mocnego rozwijania energetyki słonecznej.

Potencjał ten trzeba jednak rozwinąć przez większą liczbę nowych instalacji. Ercumernt Unal, szef koncernu Cag Celik, stwierdził, że chcąc zmniejszyć zależność od złomu, tureckie firmy powinny myśleć o budowaniu mocy w produkcji DRI.

Firma Tosyali Holding nie tylko o tym myśli. Koncern spodziewa się, że do 2050 roku tą metodą będzie wytwarzane 22 proc. stali na świecie, podczas gdy w piecach elektrycznych będzie produkowane 40 proc. stali. Na razie jednak koncern nie stawia pod tym względem na Turcję.

Tosyali Holding skończył niedawno budowę swojej drugiej instalacji DRI w Algierii, a w planach jest już trzecia.

– Każda inwestycja, którą dzisiaj poczynimy w związku z zieloną transformacją, będzie bardziej ekonomiczna niż restrykcje handlowe, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć jutro – powiedział Fuat Tosyali, prezes Tosyali Holding.

Na razie tureckie DRI wykorzystuje gaz ziemny, ale szybko może przejść na wodór

Zbudowany w Algierii kompleks jest w tej chwili największym na świecie producentem stali w technologii DRI. Jego moce produkcyjne to 2,5 mln ton żelaza rocznie, ale docelowe moce, jakie zakład ma osiągnąć, to 5 mln ton.

Na razie instalacje Tosyali wykorzystują gaz ziemny, ale technologia Midrex pozwala na szybkie przejście na wodór, o ile oczywiście pojawią się odpowiednie ilości dostępnego cenowo zielonego wodoru.

Algieria nie jest zresztą jedynym miejscem, gdzie Tosyali planuje instalacje DRI. W styczniu tego roku firma podpisała list intencyjny z Narodowym Centrum Rozwoju Przemysłu (National Industrial Development Center NIDC) Arabii Saudyjskiej.

Umowa dotyczy budowy w tym kraju kompleksu hutniczego o mocach produkcyjnych sięgających 4 mln ton blach gorącowalcowanych i 1,6 mln ton blach zimnowalcowanych rocznie. Ma on obejmować m.in. dwie instalacje Flexi DRI o mocy 2,7 mln ton. Mają one ruszyć, wykorzystując gaz ziemny, a potem przejść całkowicie na wodór.